CHELATACJA

Jej zdolność do wiązania jonów metali ciężkich i usuwania ich z organizmu wykorzystano po raz pierwszy w 1948 r. w USA. Wtedy to podczas odtruwania pracowników fabryki akumulatorów ołowianych podano właśnie EDTA. Wyniki eksperymentu były zaskakujące. Okazało się, że u pacjentów jednocześnie występuje zanikanie objawów  miażdżycy, co wpływa na polepszenie samopoczucia i stanu zdrowia. Ustąpiły u nich dolegliwości występujące w takich chorobach jak dusznica bolesna, chromanie przestankowe, zaburzenia krążenia mózgowego. Zanotowano poprawę widzenia, słuchu, węchu, wzrost energii życiowej. Tej poprawy nie mogło spowodować jedynie usunięcie ołowiu! Od przypadkowego odkrycia, jak to często w medycynie się zdarza, dzielił już tylko krok do wykorzystania EDTA w profilaktyce i leczeniu wielu groźnych chorób.

Raporty na temat działania chelatacji EDTA i jej wpływu na miażdżycę spotkały się z zainteresowaniem lekarzy, ale nie został wprowadzony do użytku, choć już w 1961 roku stwierdzono, że "lek ten może być bezpiecznie używany" w chelatacji.

Popularność terapii chelatowej zaczęła wzrastać. Nikt nie kwestionował stosowania EDTA przy zatruciach metalami ciężkimi, ale wciąż lekarze prowadzili badania nad skutecznością terapii w leczeniu miażdżycy. Od 1953 dr Norman Clarke i jego współpracownicy ze Szpitala Opatrzności Bożej z Detroit, opierając się na tym, że wapń stanowi istotną część płytki miażdżycowej, a sól dwusodowa EDTA chelatuje wapń, zaczęli stosować terapię chelatacyjną tym związkiem u chorych ze schorzeniami miażdżycowymi układu sercowo-naczyniowego. W 1956 spośród 20 pacjentów z dusznicą bolesną (angina pectoris) poddanych terapii chelatacyjnej z użyciem EDTA, u 19 stwierdzili "znaczącą (remarkable) poprawę". W 1960 Kitchell i Meltzer ze Szpitala Prezbiteriańskiego w Filadelfii opublikowali pracę przedstawiającą dobre wyniki przy stosowaniu terapii chelatacyjnej w chorobie wieńcowej. Aczkolwiek u żadnego z 10 pacjentów bezpośrednio po podaniu serii 20 wlewów EDTA nie stwierdzili poprawy, to po 3 miesiącach od kuracji poprawę tę stwierdzili u 9 z 10 pacjentów. Autorzy ci potwierdzili skuteczność i wartość terapii w kolejnym artykule. Poczynając od 1982 roku opublikowano wiele naukowych artykułów, w których prezentowano wyniki badań nad wpływem terapii chelatowej na liczne wskaźniki laboratoryjne i kliniczne.

Pozytywny skutek terapii został wskazany m. in. w odniesieniu do: cholesterolu HDL i całkowitego, zależności częstości akcji serca od wysiłku, skurczowego ciśnienia tętniczego. Pozytywne efekty wpływu chelatacji przy terapii  miażdżycy potwierdzają badania heidelberskie ( 1985 r.), duńskie (1991 – 1992) i nowozelandzkie (1994 r.) Terapia chelatowa oprócz oczyszczania naczyń krwionośnych powoduje także powstrzymanie procesów miażdżycowych.

Terapia chelatowa działa dwukierunkowo:

Po pierwsze, udrażnia naczynia krwionośne. Uwapnione złogi, których proces narastania rozwija się latami, hamują przepływ krwi, a przez to ograniczają dostępność tlenu i substancji odżywczych komórkom i tkankom.

Po drugie, usuwa z organizmu toksyczne jony i cząsteczki metali ciężkich, które organizm człowieka pobiera z zatrutego powietrza, wody i pożywienia. Jony ołowiu, kadmu, glinu, miedzi, żelaza oraz inne cząsteczki metali ciężkich stanowią źródło wolnych rodników, które odpowiedzialne są za powstawanie cywilizacyjnych chorób zwyrodnieniowych, m.in. raka. A przecież dobrze wiadomo, ze nad Krakowem wisi trujący smog, a normy pyłu zawieszonego zostały przekroczone aż o 200 procent.

Niestety organizm człowieka nie dysponuje naturalnym mechanizmem umożliwiającym usuwanie szkodliwych cząsteczek metali, dlatego chelatacja spełnia tą brakującą, pożyteczną rolę:

- Przede wszystkim usuwa z organizmu toksyczne metale ciężkie;
- Ogranicza powstawanie wolnych rodników tlenowych;
- Pomaga wyeliminować ból wieńcowy, poprawia krążenie w naczyniach mózgu i nerek, zmniejsza zaburzenia równowagi, wpływa na normalizację ciśnienia tętniczego krwi, zmniejsza duszność oddechową.

Kuracja miażdżycy – podstawowe i najbardziej spektakularne wskazanie do chelatacji – przeciętnie obejmuje 20 zabiegów kroplowych. Przeważanie 10 pierwszych wlewów wykonuje się 2 razy w tygodniu, 10 ostatnich – raz lub dwa razy w miesiącu, decyduje dynamika postępów w leczeniu. Ilość ewentualnych dodatkowych połączeń indywidualnie określa lekarz prowadzący, proporcjonalnie do efektów kuracji pod koniec zaplanowanej serii zabiegów. Leczenie trwa zazwyczaj od 2 do 4 miesięcy.

W pojedynczych przypadkach prowadzi się również tzw. chelatację przypominającą np. jedno, dwa przetoczenia na 1 do 3 miesięcy po zakończonej kuracji podstawowej, jednak rzadko przekracza się ogólnie liczbę 50 wlewów dla jednego pacjenta. Chelatacja daje długotrwałą, wieloletnią poprawę w zaawansowanej miażdżycy, eliminuje skutki degenerującego ustrój działania wolnych rodników, zmniejsza odczuwanie przeróżnych dolegliwości i opóźnia powstawanie chorób cywilizacyjnych, jak również objawy przedwczesnego starzenia się.